Padalec zwyczajny

Padalec zwyczajny jest przedstawicielem padalcowatych, rodziny jaszczurek o smukłych, pokrytych łuskami ciałach. Długość jego ciała wynosi od 30 do 40 cm. Niektóre gatunki padalcowatych mają niewielkie kończyny, inne są ich całkowicie pozbawione. Padalec zwyczajny występuje w prawie całej Europie, północnej Afryce i Azji Mniejszej, na Kaukazie oraz zachodniej Syberii. Można go spotkać w widnych lasach, na łąkach, wrzosowiskach oraz w parkach i ogrodach. W górach pojawia się do 2000 m n.p.m. Unika obszarów suchych i gorących. Ciało padalca jest wydłużone, miedzianobrązowe, z ciemnymi, z ciemnymi liniami biegnącymi wzdłuż, a niekiedy także niebieskimi plamkami. Gad ten nie ma kończyn. Jego oczy chronią ruchome powieki.

Padalec przebywa w miejscach zacienionych, kryje się w ściółce leśnej, pod kamieniami, kłodami drzew lub w skalnych szczelinach. Na polowanie wyrusza o zmierzchu. Porusza się powoli, wężowymi ruchami. Chwyta ślimaki, dżdżownice, owady i ich larwy, pająki i wije. W październiku poszukuje zimowej kryjówki. Może to być opuszczona nora, szczelina skalna lub wnętrze pryzmy kompostowej. W jednej kryjówce zimuje niekiedy wiele padalców, często w towarzystwie innych jaszczurek i węży. Gody tego gada odbywają się w maju. W tym czasie samiec aktywnie poszukuje partnerki, a w trakcie kopulacji gryzie ją w kark.

Zapłodnione jaja pozostają w ciele matki. Inkubacja trwa 3 miesiące, na świat przychodzi od 5 do 26 młodych w miocie. Małe padalce mają barwę srebrzystą z ciemną pręgą biegnącą przez grzbiet. Ponieważ gad ten prowadzi skryty tryb życia, liczebność jego populacji nie jest dokładnie znana. Wiele z tych zwierząt ginie na drogach. Niekiedy są one zabijane przez ludzi, którzy biorą je za węże. W niektórych krajach, w tym w Polsce, padalec jest objęty ochroną.